Poortwachters in de dyslexiezorg

Het Waterlandmodel werkt De afgelopen jaren is het aantal verwijzingen voor behandeling van dyslexie sterk gestegen. Om de aantallen beheersbaar te houden wordt vaak een poortwachtersfunctie ingesteld. Helaas heeft deze in veel gevallen maar een zeer beperkte opdracht, namelijk niet meer dan het beoordelen van het schooldossier. In dit artikel beschrijven we de langetermijnresultaten van het ‘Waterlandmodel’. We constateren niet alleen grote verschillen tussen scholen maar van jaar tot jaar ook binnen scholen. We zien hierin een aanwijzing voor een mismatch tussen leerkrachtcompetenties en speciale onderwijsbehoeften en een argument in de discussie over de vraag of dyslexie wel bestaat. Ten slotte stellen we dat handelingsverlegenheid een basis kan zijn voor verwijzing en de wijze waarop de poortwachter daarop kan acteren.